KARMIENIE PIERSIĄ - MOJA HISTORIA WCALE NIE USŁANA RÓŻAMI

Źródło

Karmienie to niezwykle intymna sytuacja - między Tobą a Twoim dzieckiem. I nie mam tu ma myśli wyłącznie karmienia piersią. Wpatrujecie się w siebie nawzajem, widzisz, jak Twój maluszek zagłada Ci w duszę. Zastanawiasz się, co myśli, a ono po prostu w tym magicznym momencie czuje nieprzepastne pokłady bezpieczeństwa. I miłość, choć absolutnie nie potrafiłoby tego tak nazwać. Dla Ciebie to chwila relaksu, możliwość bycia sam na sam z maleństwem. Dla niego informacja, że jest dla Ciebie najważniejsze na świecie. To czuje mama karmiąca piersią, to czuje mama czy tata karmiący butelką. To wszystko i ja czułam, choć moja droga do pełnej obopólnej satysfakcji z karmienia było długa i wcale nie ustana różami. Ale walczyłam. I wiem, że się opłacało. I nie jest to absolutnie negowanie karmienia mieszanką, krytyka świadomego wyboru: "Nie będę karmiła piersią". Ten wpis powstał po to, by te mamy, które koniecznie chcą karmić piersią, a sprawia im to problem, wiedziały, że z drobiną determinacji i kompromisu naprawdę można osiągnąć sukces. I nie jest to tylko moje zdanie. Znam i czytałam o wielu takich przypadkach. Dziś ja chcę się z Wami podzielić naszymi przejściami. 

Jeszcze zanim dowiedziałam się o ciąży, wiedziałam, że chcę karmić piersią. Przemawiały do mnie wszystkie atuty, jakie z tego faktu wynikały, a  o których mówiono mi na studiach i o których czytałam w każdym miesięczniku dla przyszłych mam i takichże stronach www. Nie dopuszczałam do głosu problemów, bo, jak zawsze powtarzam, jestem pesymistką z urodzenia, ale optymistką z przyzwyczajenia. Dlaczego zatem miałoby mi się nie udać? O ciążącej nade mną genetyce nie myślałam.

Pokarm pojawił się u mnie w siódmym miesiącu ciąży, a ja byłam w siódmym niebie. Obwieszczałam wszem i wobec, że bez problemu wykarmię swoje malutkie przecież dziecko. Oskar przyszedł na świat prawie dwa tygodnie przed czasem, a ja, pełna optymizmu, ale jednocześnie z pewną dozą nieśmiałości, zachęcana przez Męża i położną, przyłożyłam sobie trzy i półkilowego szkraba do piersi.

Pierwsze karmienie było ogromnym sukcesem. Maluch, najedzony, zasnął, po czym został zabrany do położnych noworodkowych na badania, a ja odsypiałam trudy porodu. Po kilku godzinach, gdy zbudzona mrowieniem w piersiach, poszłam po Oskara, wciąż wszystko wyglądało kolorowo. Oskar był wiecznie głodny, a ja z uśmiechem przystawiałam go do piersi. Najadał się, zasypiał i za godzinę - półtorej budził się na kolejny posiłek.

Następnego dnia waga wskazała nieznaczny spadek masy ciała, ale to akurat normalne zjawisko u noworodków, więc nikt nie przywiązywał do tego szczególnej wagi. Oskar płakał coraz częściej, budził się, gdy próbowałam wyjść do łazienki wziąć prysznic i uspokajał się tylko na chwilę po przystawieniu do piersi, po czym znów zaczynał płakać. Nie wiedziałam, co się dzieje. Niemożliwe przecież, żeby  był głodny! Jadł właściwie bez przerwy! Pielęgniarki, które się mną opiekowały, sprawdzały, czy faktycznie mam pokarm - miałam. Sprawdzały, czy Oski potrafi ssać - ssał mocno, bez żadnego problemu. I zachodziły w głowię, o co chodzi.

Do dziś nie wiem, co było powodem tego płaczu i potrzeby ciągłego jedzenia, i, jak się okazało, ubytku wagi poniżej przyjętej normy dziesięciu procent wagi po urodzeniu. 

Trzeciego dnia miałam nawał pokarmu, co jest oczywiście fizjologią, ale zapewne podbudowane to zostało herbatkami laktacyjnymi, które dzień wcześniej piłam przez cały czas. Ponieważ jednak bilirubina u Oskara podniosła się, co było wynikiem gwałtownego spadku wagi, zalecono naświetlanie. Nie wyszliśmy do domu tego dnia, choć liczyłam na to, że jednak żółtaczka noworodkowa nas ominie. Oskara zabierano na "lampy" na kilkanaście godzin. W tym czasie używałam laktatora, jednak obolałe, popękane od zbyt intensywnego i łapczywego ssania Oskara brodawki zastrajkowały i zabrałam się za ręczne opróżnianie piersi. Mleko, w zbyt małych ilościach, by je przechowywać w stumililitrowych kubeczkach, w które byłam zaopatrzona, wyrzucałam. Nie mogłam przekazać je położnym, które w tym czasie sprawowały opiekę nad Oskarem, bo nie wyraziły na to zgody. Wolały dokarmiać go swoimi gotowymi buteleczkami z mieszanką. Byłam zmuszona wyrazić na to zgodę.

Trzecia zmiana położnych okazała się bardziej przystępna i z ochotą przystała na to, żebym przynosiła im swoje mleko, a nawet, jeśli mam ochotę, przesiadywała z Oskim i karmiła go, gdy się przebudzi. O dziwo, na "lampach" Oskar budził się do karmienia co dwie - dwie i pół godziny, a nie co godzinę. Zaczęto przypuszczać, że moje mleko mu nie wystarcza, więc w czasie, gdy synek przebywał ze mną na sali, dawano mi buteleczki z gotową mieszanką do podania. 

Zgodziłam się, poszłam na kompromis, myśląc tylko o tym, by waga mojego dziecka się podniosła i by wypuszczono nas do domu jak najszybciej. Rano podawałam mu więc mieszankę, tuż przed ważeniem (waga faktycznie zaczęła rosnąć), a później, w ciągu dnia, karmiłam go swoim mlekiem i również odciągałam mleko (ręcznie) na czas, gdy Oski będzie naświetlany.

Nadszedł w końcu upragniony czas wyjścia do domu. Zaopatrzyłam się w dwie buteleczki z mieszanką i zamierzałam kupić takie do domu, w razie potrzeby. Mogło się bowiem zdarzyć, że żółtaczka wróciłaby, a my razem z nią, tylko że do szpitala. A tego nie chciałam. W domu Oskar dostawał rankiem mieszankę (Tata bardzo się cieszył, że mógł spędzić ten czas karmienia synka razem z nim), potem zostawała pierś. Co godzinę lub półtorej. Bywały jednakże dni, kiedy mieszanka podawana była dwa razy.

Trwało to trzy miesiące. W czwartym miesiącu życia Oskiego coś się nieznacznie zmieniło. Pokarm w moich piersiach się ustabilizował i nie musiałam się martwić nagłymi nawałami, które co jakiś czas się zdarzały, gdy synek domagał się częstszego karmienia (wiadomo, do mózgu idzie wówczas informacja, że ssanie jest częstsze i potrzebna jest w związku z tym większa ilość mleka), a i Oskar najadał się moim mlekiem. Wtedy też odrzucił całkiem butelkę i, nawet gdybyśmy chcieli, nie moglibyśmy podać mu mieszanki z butli.

Walczyłam zaciekle, bo bardzo tego chciałam. Zgodziłam się na mieszankę, bo nie uważam jej za zło wcielone i jestem wdzięczna, że istniała taka alternatywa, gdy mój syn potrzebował czegoś bardziej kalorycznego. W pewnym sensie uratowała mu życie. Kiedy jednak nie było to konieczne, nie podawaliśmy mu już mleka modyfikowanego i tak przez czwarty, piąty i szósty miesiąc życia Oskar był karmiony tylko moim mlekiem. W siódmym miesiącu zaczęliśmy wprowadzać stały pokarm.

Wciąż karmię piersią. Uwielbiam te chwile, gdy mogę przytulić do siebie swoje dziecko, które tak ufnie na mnie spogląda i czasem nawet rozumiem matki karmiące dzieci jak najdłużej, jak tylko się da. W planach mamy całkowite odstawienie piersi w okolicach roczku. Jednakże roczek zbliża się szybciutki i za trzy miesiące Oskar miałby już żywić się stałymi pokarmami. Szczerze mówiąc, ciężko mi to sobie wyobrazić. Tym bardziej, że zębów wciąż brak, choć już widać je w dziąsełkach. Na tą chwilę podejrzewam, że karmić będę jeszcze kilka miesięcy po osiągnięciu przez Oskara roczku, szczególnie, że przedłużam czas zajmowania się nim w domu o urlop wychowawczy. Czas jednak pokaże, czy wraz z zębami oraz z większą mobilnością, gdy Oskar będzie już chodził, coś się nie zmieni.

Tymczasem wygrałam z genetyką. Moja mama nie mogła wykarmić swoich trzech córek. Przy każdej z nas poddawała się po miesiącu, bo jej własne mleko nam nie wystarczało. Moja siostra karmiła może kilka dni. U mnie było ryzyko, że też nie dam rady, ale nie poddawałam się, bo bardzo pragnęłam tego dla swojego dziecka. 

Tym wpisem chciałam Wam, drogie Mamy, które chcecie, ale coś Wam nie wychodzi, pokazać, że można. Tylko, jak we wszystkim w życiu, nie można się poddawać. Podanie butelki z mlekiem modyfikowanym wcale nie przekreśla laktacji. Można to połączyć i wmawianie, że podanie butelki dziecku to koniec karmienia piersią jest bzdurą. Wiem to po sobie. I po wielu innych mamach. Chciałyście karmić TYLKO piersią? Trudno.. Idźcie na kompromis, bo zdrowie Waszego dziecka jest najważniejsze.

Źródło